سلام بر تو ای مطلع فجر! ای سپیده سحر، ای انفجار نور، خوش ‏آمدی.

خوش آمدی که با آمدنت غل‏های سنگین ازگردنمان فروریخت، زنجیرها از دست و پایمان گسیخت، کمرهای خمیده‏ مان راست‏ شد، بر لب‏های پژمرده ‏مان شکوفه ‏های تبسم نشست، در قلب‏های سوخته‏ مان‏ گلبوته‏ های عشق و امید روئید و برگونه‏ های زردمان گلخنده‏ های سرخ ‏نمودار شد.

تا نام تو برده می‏شود، چراغ ‏های صلوات، در جان لحظه‏ ها فروزان می‏شوند. تا فضیلتی از تو گفته می‏شود، دل‏ها از بوی گل محمدی زنده می‏شوند. یاد نویدبخش تو، درب‏ های صبح را به رویِ ما می‏ گشاید. قرآن تو، نزدیک‏ترین راه رهایی است و نهج ‏الفصاحه ‏ات، پاک‏ترین مبحث بندگی.
قرآن، معجزه ‏ای است که از دست‏های روشن تو به ما رسید و مرهمی شد بر داغ ‏های همه روزه بشریت.
نهج ‏الفصاحه، سرزمین پهناور دوستی است، زمزمه‏ های بهاری گنجشکان بر درخت است که روبه ‏روی لحظات خستگی انسان، قد می‏کشد.
دنیا، شاداب و جوان می‏ماند؛ اگر سطری از اندرزهای تو را به کار بندد؛ همچنان‏که منبر و مسجد و مأذنه از ذکر و نام تو فعال مانده ‏اند.
تو را نشناختیم
یا رسول اللّه‏ صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ، تو را نشناخته‏ایم و فقط می‏دانیم که نامت بر همه کائنات ترجیح دارد. چگونه می‏توان شعاع دایره خوبی‏ هایت را ترسیم کرد؟ «مدینه» با آن عظمتش، هیچ‏گاه ادعا نمی‏کند که تو را شناخته است.
چگونه در خیال خام دنیا، رفتاری برای هم اعصار می‏گنجید؟
یا نبی اللّه‏ صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله! مگر می‏توان بر سنت شریف تو بوسه نزد؛ حال آنکه پاسخ‏گوی تمام نیازهای روز است؟! این درست که تو را نشناخته ‏ایم، اما همه هستی ما از احترام به نامت می‏گوید که بیت بیت، قصیده‏ های روشن در دل‏ها می‏کاری و نور می‏پاشی در چشم‏ های خاک.
محمدکاظم بدرالدین

اذان تفسير می خواست. نام‏هاى مقدس، كلماتى بيش نبودند آن زمان كه معانى، در ابعاد عصر خاموشى به شهادت رسيدند.
شام بعد از آن ظهرِ تاريخى، ديگر نه تو را و نه تفسير نام‏هاى مقدس را فراموش نكرد. صداى تو هنوز بر كنگره ‏ها می پيچد.
اى باران تازيانه خورده، چه مقتدر از ضخامت چترهايى كه مردمان بر خاطره‏ هاى خود كشيده بودند، عبور كردى و فرياد برآوردى:
انا ابن مكة و منى، انا ابن زمزم و الصفا… انا ابن محمد المصطفى… انا ابن على المرتضى… انا ابن فاطمة الزهرا…
صداى تو سبزينه آن گياه عجيبى است
كه در انتهاى صميميت حزن می ‏رويد. (سهراب)

برای دریافت پوستر روی عکس کلیک کنید

ـ الهی، درک مولایمان مهدی را به پرنده قلوب ما الهام کن تا شایسته حضور او باشیم!
ـ این ماییم که غایبیم و او همواره حاضر و ناظر است.
ـ مبارک باد میلاد تو، ای معراج خاکیان و ای سراج افلاکیان؛ ای آینه ایمان، یا صاحب الزمان!
ـ هنگامه میلاد تو، نوید بخش طلیعه صبحی است که به مدد حضور تو، تیرگی را از جهان می زداید.
ـ میلادت مبارک باد، ای سپیده پنهان که اهل زمین در آرزوی بوی بهشتی تو، هماره دعای فرج را زمزمه می کنند!
ـ میلاد مهدی(عج) سفینه نجات و امید حیات، بر عاشقانش مبارک باد!
ـ امام حسین(ع) فرمودند: «اگر زمان او (مهدی(عج)) را درک کنم، در تمام عمرم به او خدمت خواهم کرد».[۱۶۶]
ـ یا مهدی(عج)! ای نقطه شروع شفق، ای مجری حق! میلاد تو، قصیده بی انتهایی است که تنها خدا بیت آخرش را می داند؛ بیا و حُسن ختام زمان باش!
ـ مهدی(عج)، شمشیری از شمشیرهای خداوند است که در عالی ترین جایگاه سیادت و برترین منزلت قرب خداوندی است.
ـ میلاد حجت خدا، دوازدهمین ساغر الهی بر منتظران جمالش مبارک باد!
ـ میلاد ستاره سهیل آسمان امامت، تداعی کننده شادی لحظه طلوع طلعت نورانی اوست.
ـ مهدی(عج)، بوستانی است از سرو رشید نرگس، از سلاله یاس فاطمه و از ریشه گل های محمدی.
ـ خجسته باد بزم قدسیان در صبحی که آفتاب زمین و آسمان به زیر سقف خانه نرگس طلوع می کند.
ـ شب میلاد تو، هنگامه گشودن پنجره های امید است به روی بغضِ ستم¬دیدگان بی پناه تاریخ.
ـ میلاد مهدی(عج)، تصنیف سرخ ترانه های انتظار، بر عموم مسلمین جهان مبارک باد!
ـ میلاد مهدی(عج)، مشعل هدایت و روشن گری، مبیّن حقیقت، بر اهل طریقت مبارک باد!
ـ ای ماه فاطمه! به آن امید که از افق نور بازگشت تو را دریابم، همه شب ستاره می شمارم تا صبح دیدارت فرا رسد.
رزیتا نعمتی

آمدی تا آفتاب رویت، قبله آفتاب گردان‌ها شود …
آری، آمد آن سیزدهمین حلقه از منظومه نور …
سیزدهمین نشان عترت …
آن که می‌آید، شکوه آسمان، عظمت زمین، صداقت ایمان و نجابت آب است.
بهار از نامش شکوفا و عشق از یادش لبریز است…
قدم بر چشم‌های زمین نهاده‌ای و جهان روشن شد.
دست بیفشانید و عود بسوزانید که یازدهمین مسافر بهار، از راه می‌رسد.
بیایید و قدم‌هایش را شکوفه باران کنید…

ولادت امام حسن عسکری(ع) مبارک باد.