دوبـاره بـوی بقیــــع و مـدینــه می آيــــد/ دوباره زمزمه غم ز ســــــــینه می آیـد

دوبـاره مـرغ دلـم ســــــر به زیـر پر بـرده /که سوز ناله به سودای چشم تر برده

نشـسته گوشــه اندوه و ناله ســـر داده /ز ســـــــوز ناله ام البنین خبـــــر داده:

« منـم که سـایه نشین و جـود مـولایم /کنیز خانه غم ، خـــــــاک پای زهرایم

منم که خانه به دوش غم علی هستم/منم که همقدم محنت ولی هســتم

منم که شـاهد زخـم شکسـته ابـرویـم/ انیس گریه به یاس شکستـه پهلویم

منم که در همه جا در تب حسـن بودم/ منم که شاهد خون لب حسـن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم/خـدای را به جمال حسیـن می دیدم

منم که بوده دلم صبـح و شـام با زینب/ منم میان همـه ، هم کـلام بـا زینـب

منم که سوگ گلستـان و باغبـان دارم/به سینـه زخــم غــم کربلائیـان دارم

منم که ظـهر عطـش را نمی برم از یـاد/ چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

منم که مادر عشق و امید و احساسم

فــدای یک سـر موی حســین عباسـم»